این دومین مستند فوق العاده ای بود که می دیدم امشب با نام "دفاع مقدس" که به جزئیات جنگ می پرداخت. و مرا تا پاسی از نیمه شب بیدار نگه داشت. در غربت که چسبید و گاهی اشکهایی ریختم. برعکس مستند بی بی سی به کارگردانی و القای شعاری(یا شعارزدگی) آن اعتمادی نداشتم و اون رو حتی کمی غیر حرفه ای دیدم، اما واقعاتی از فرهنگ (حماسی و مذهبی)مردم، امام خمینی، نفوذ و تأثیر آقای خامنه ای و هاشمی و فرماندهانی که گاهی نامشان را بر اتوبانی یا پلی و شهرکی شنیده ای و حوادث واقعی جنگی که حتی مرا به این فکر برد که نکند با این حجم اتفاقات گستردگی و سیاسی بودن و شرکت همه قدرتهای جهان بزرگترین و مهمترین جنگ پس از جنگ جهانی دوم باشد. همه اینها و چیزهایی دیگر حسی مثل همحسی (سمپاتی) و گاهی اپاتی(نفرت) از سوء استفاده از وفاداری فرهنگی(-اجتماعی) مردم به من شبی دیگر داد که یاد دارم چشمم نخفت!
سخن کوتاه فقط در جایی اش در یک سخنرانی امام خمینی نمی دانم چرا و به کی گفت: " 50 سال عبادت کردی قبول باشد!(با لحنی عجیب) یکی از این {دفاتر} وصیت نامه های شهدا را بخوان و عبرت بگیر!"
یادم آمد یک بار کتاب خاطراتی از همسر شهیدی اتفاقی خواندم، نمی دانم مال چه کسی بود! آدم مهمی بود یا نه! اما هنوز از زیر بار حسی که از آن گرفتم بیرون نیامده ام! و فکر نکنم به این زودی ها بیایم! آندره ژید هم در من این حس پر از ابهام و فقر تعقلی تحریک نکرده است!
فقط می گویم گفتنی نیست
No comments:
Post a Comment