بیا باهم به عمق سه هزار متری زمین برویم. به اکتشاف ِ طلا. برویم آنجا کتاب بخوانیم. بیا ژول‌ورن بازی کنیم. من چشم می‌گذارم. تو طلاهایت را دور گردن آویخته بر سینه قایم کن. من اگر حدس زدم کجا قایم کرده‌ای من تو را ببوسم و اگر نتوانستم تشخیص دهم تو مرا ببوس و هر که آن دیگری را ببوسد باید این یکی هم آن یکی را ببوسد در عمق سه هزار متر زیر زمین. بیا بوس‌بازی بکنیم. تو چشم بگذار من تو را ببوسم تو اگر تشخیص دادی چه کسی تو را بوسیده مرا ببوس و من اگر تشخیص دادم چه کسی را بوسیدم تو را ببوسم در عمق سه هزار متر زیر زمین. بیا به عمق سی‌هزار متری سینه ها برویم. به اکتشاف ِ فنا. برویم آنجا شنگول منگول بازی کنیم. تام و جری نگاه کنیم. و حبه های انگور را به رسم شبهای نیم‌مست نیم‌هشیار زیر دندان له بکنیم. بیا به عمق هم برویم. به رسم عمو ژول. به حرمت موجودات ناشناخته. بیا به خواب هم برویم. به عمق شانه‌ی مست
این ها را هم راحله جان، و ای موجودات و فرشته های ناشناس که وبلاگم را می خوانید، من نگفته ام یکی از لینکهای وبلاگم هست که می خواهم آن را فاش سازم. خوابهای یک دیوانه مرا به یاد نوشته های پیشینم می اندازند گاهی که احتیاطی نداشتم به آنچه می گفتم و به همه می گفتم. یا نام واقعی دوستدار دوست نه هیچ نام مستعار دیگری چون تایاز. واقعیت این است که می ترسم به وبلاگش بروم و گاه که می روم از قطره های بارانش، نام وبلاگش، آهنگ یادگار دوستی که در فضای مجازی(حقیقی تر از حقیقتی) می پراکند، و نوشته های آتشین و من وارش که نظمی دیوانه وار و جنون آلود دارند و هر دیوانه ای را رزونانسی می کند که کمتر عاقلی بتواند آن را جم بکند. از همه اینها وحشتم می گیرد. آیا من پیر شده ام و محتاط و سازگار به قواعد لمس کننده زندگی؟
این تئوری را دوس ندارم چون رنگی از حقیقت ندارد
اما تئوری جانشینی نیز ندارم!! گهگاه البت هایکو وار به فوران انرژی دست یازیده ام تا احساس به دیوار بپاشم. اما این هم معما را پاسخی ندهد. پاسخ هایمان را به گور خواهیم برد ولی در غیامت مستغنی به پرسش بوسه می دهیم. جهنم مدام! کدام جهنم دره ای است دیگر؟ مگرنه؟
پ.ن.: به هر حال اگر این دیوانه هم از آن دیوانه ها نباشد که با یک عده عاقل پپسی خو و کانادا نشین خودش را نفروشد، من او را به میرحسین برای وزارت اطلاعات پیشنهاد می دهم، زیرا زود یا زود همه مان را لو می دهد
